Ik ben Janneke Burggraaf.
Vorig jaar (2016) ben ik samen met mijn allesie Gerco Burggraaf voor de eerste keer in aanraking gekomen met de Roparun. Gerco z’n grote wens op hardloopgebied was ooit meedoen aan de Roparun en die droom is vorig jaar uitgekomen.
We hebben toen samen met een mooie groep mensen team Hooymeijer geboren mogen laten worden. Met hart en ziel ons ingezet voor dit team en uiteindelijk een fantastisch weekend beleefd. Helaas was het door verschillende omstandigheden zowel zakelijk als privé, niet haalbaar voor ons om dit jaar actief deel te nemen aan de voorbereidingen voor de Roparun van 2017. Daarom hebben wij besloten om niet op pad te gaan dit jaar met team Hooymeijer. Met pijn in ons hart want het Roparunvirus heeft ons besmet. Vanwege het mooie evenement, de geweldige groep mensen binnen dit team en het prachtige doel waar de Roparun voor staat. Ook wij hebben het dit jaar het flink voor onze kiezen gekregen van heel dichtbij en meerdere malen, wat kanker met je doet. En opnieuw wakker geschud, hoe belangrijk dit mooie doel dan ook is!!!!!
Hoe dichterbij het pinksterweekend kwam, hoe groter de heimwee werd. Dit omdat we nog heel leuk en intensief contact hebben met een aantal mensen uit het team. Dus wat doe je dan……….. dan ga je de kanjers aanmoedigen langs de zijlijn. Eerst gezorgd dat we herkenbaar waren door een shirtje te laten maken voor een stukje extra verbondenheid. En onze mascotte op die we al per post mochten ontvangen van Bram en Adrie.
Waar gaan we aanmoedigen?? En……. we moeten Ans vragen om mee te gaan on tour. Ans is de vrouw van Bram Zwambach die dit jaar wel mee ging. Bram zou vorig jaar samen met ons zijn eerste Roparun doen, maar kreeg helaas een ongeluk een aantal weken voor de run. Bram en Ans zijn al zo’n 30 jaar goeie vrienden van ons dus we moesten Bram verrassen. Ans was direct in . Dan doen we het ook goed!!! Het was nog even spannend of we onze plannen konden uitvoeren, doordat mijn lichaam woensdag weer eens op gaf, maar we hebben ons niet laten kisten. Vrijdagmiddag lekkere boterhammen gebakken voor onze kanjers,
en zaterdagmorgen om 05:00 uur in de auto gestapt om Ans op te pikken en naar Hamburg te rijden. Zijn we er bijna…….. en wie zien we aan de overkant rijden?? Jawel, de twee busjes van team 310. Shit, aangezien onze auto nogal herkenbaar is, waren we bang dat ze ons al vroegtijdig hadden getraceerd. Gelukkig bleek dit niet het geval en was de verbazing en het lieve enthousiasme groot toen we aan kwamen wandelen.
Het gezicht van Bram toen hij zijn meissie zag, zullen we niet meer vergeten. Daar doe je het voor. De cake en boterkoek uitgepakt en ze een beetje extra power meegegeven. Wat was het geweldig om de sfeer op het start terrein weer mee te mogen maken, iedereen nog even een zet ’m op knuffel te kunnen geven en ze uit te zwaaien. Om half drie de terugreis weer ingezet en om 19.30 uur moe maar voldaan met bijna 1000 km op de teller weer thuis op de bank.
Inmiddels besloten om Ans zondagmiddag 17.00 uur weer op te pikken en richting Zutphen te gaan. En ondertussen natuurlijk dag (en nacht) de luitjes gevolgd. Ik werd ook heel lief op de hoogte gehouden met appjes door teamcaptain Richard. Zo mooi om zo te kunnen meeleven!
En dan is het zondag en wordt de motor van de supporter bus weer gestart.
Op naar Zutphen, een uurtje rijden. Daar al snel een prachtig plekje aan de route op een terras gescoord. Wat een mensen daar. Overal muziek, een prachtige doorkomstplek. Zitten we lekker aan een biertje, word ik gebeld door Bram Boudestein (ook een teamlid van vorig jaar) Hij weet me heel trots en blij te vertellen dat hij is gebeld door Roparunradio dat hij morgen bij de finish is uitgenodigd om op de VIP tribune te mogen zitten samen met zijn Adrie. En dan ben je zo blij voor hun. Het is ze zo gegund, missie geslaagd!!!!! Maar dan wordt het nog fantastischer wanneer ik een kwartier later word gebeld dat ook Gerco en ik zijn uitgenodigd. Kippenvel……….wat bijzonder. Nou het eten smaakte nog beter door die verrassing en de wachttijd vloog voorbij. En dan….nog meer verrassingen. Halverwege de avond stonden onze junior Roparunners ineens voor ons neus. Tja als je bij oom en tante logeert zeg je gewoon,: kunnen we ook even naar Zutphen, dan kunnen we ze even opzoeken!! Wat heerlijk die twee spontane kanjertjes Bram en Tessa de kids van teamcaptain Richard en zijn fietsende vrouw Tamara. De avond vliegt voorbij, het wordt donker, de waxinelichtjes gaan branden waar Zutphen om bekend staat en er rolt vanzelf af en toe
Dus…….. ‘s morgens om 11.00 uur weer in de auto, op naar Rotterdam!!! De auto bij Kralingen zoom geparkeerd. In de metro en op naar de Coolsingel. Daar eerst de medailles gescoord en toen naar de tribune. Waar we van heel dichtbij konden meegenieten van de binnenkomende teams. Samen met Bram en Adrie genoten van een prachtig onthaal.
We gaan zien wat dit jaar ons brengt. Maar wat er ook gebeurt…….. dit team en de Roparun, zit in ons hart xxxxxxxxxxxxx!
Liefs, Gerco en Janneke
