Anno 2017 zwicht heel Europa onder het juk van Poetnix & Trumpix. Heel Europa? Nee, een piepklein gebied tussen Parijs, Rotterdam en Hamburg heeft lak aan de tirannie. Zoals ieder jaar rond Pinksteren, waaieren ruim 300 stammen, op vrijdag, uit over de route Parijs – Rotterdam – Hamburg. Een olijke stoet huifkarren en stalen rossen vertrekt massaal richting Parijs en Hamburg.
Wat gaan die zotten, ze noemen zich Roparunners in Odin’s naam doen?
Aangekomen in Hamburg of Parijs splitsen de stammen zich op zaterdag. Ieder stamhoofd, bij ons Straverix, roept zijn stam bij zich. Op handen gedragen roept hij:
Straverix – “Wat gaan we doen?”
Stam – “Lopen!”
Straverix – “Waarnaartoe?”
Stam – “ ROTTERDAM!!!”
WtF? Rotterdam? Dat is 569 KM vanuit Hamburg. Hoe gaan ze dat klaarspelen? Iedere stam heeft zijn Druïden meegenomen, Berdix en Nicolix. Zij staan garant voor de magische drank der dranken waardoor je, tijdelijk, heel hard kunt lopen en geen pijn meer voelt. Zo hard, dat je in twee dagen in Rotterdam aankomt.
Deze stam, Hooymeijerix, deelt zijn dag in in blokken van vijf uur. Daardoor ontstaat het mantra: EAT-SLEEP-RUN-REPEAT. Eigenlijk duurt de kruistocht naar Rotterdam acht dagen. Door héél slim in te grijpen in de tijd kan het dus in twee dagen. Magie staat voor niets. In vijf uur bouwen de magiërs hun kamp op, maken krachtvoer en toverdrank voor de lopers en fietsers, leggen ze op hun strozak, makken ze wakker, voeren ze nogmaals, sturen ze weg en verplaatsen hun kamp 100KM per huifkar. Een onmogelijke taak, maar ik het het met eigen ogen gezien… Ze timeshiften!
Tijdens de tocht der tochten is ieder loper is voorzien van een stalen ros en huifkar. Op de huifkar zwaar Navigatorix de scepter. Dankzij de sextant en de Poolster weten de lopers vlekkeloos te weg te vinden. Ook in ’t donker. Navigatorix zit nooit mis. Nooit? Bijna nooit…. Die ene keer dat de Poolster achter een donderwolk verdween stuurde Navigatorix teveel linksom. De andere helft van de stam kon wat langer slapen.
Hoe gaat dat in zijn werk? De Slaapdruïde wekt zijn stam op een vaste tijd. Drie kwartier voor vertrek. Dat was net gebeurd toen rookwolken signaleerden dat Navigatorix teveel linksom had gereden. “Blijf nog maat 1 1/2 uur liggen, rookte de boodschap. Hup iedereen weer de strozak op. Één assertief stamlid brulde: “ Wat is gebeurd? Hoe kan dat? Is de hemel op ons hoofd gevallen?” BAM – Deur van de huifkar dicht: – “ga verder slapen!” ZZZZZzzzzz, stilte.
De toverdrank
Onvoorstelbaar wat er in de toverdrank zit. Ik heb stiekem gegluurd. Water, bruine poeder, bruin vocht, gedroogde blaadjes, ijzeren kannetjes met onheilspellende namen als Colix, Fantax en Icertrix. En roeren veel roeren. Het eten dat beide Druïdes brouwen, lange draden, holle korrels in bochten, witte korrels en platte schijven, zo groot als de maan. Het heeft een magische uitwerking op de stam. Als spreeuwen zitten alle stamleden klaar: mond wijd open gesperd, koppies omhoog. En maar voeren, voeren, voeren. Ik heb van horen zeggen dat dit tot spetterende resultaten leidde bij de lopers. Schijnt een bijwerking te zijn van de toverdrank.
Anyway – na 8 blokken van 5 uur – 8 dagen zijn voorbijgetrokken in twee dagen, zie je de neveneffecten van de toverdrank. Wallen onder de ogen, haren die niet meer goed zitten, zweetvoeten, stinkende kleding en vooral een enorme glimlach gebakken op ieders mond. Ik heb geprobeerd hem er af te wassen. Dan komt de karavaan in Rotterdam aan en besef je bij de Daniël den Hoed kliniek waar het allemaal om draait. Geen toverdrank, geen magie. De keiharde realiteit. Daarom waaieren we ieder jaar weer uit om:
“Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”.
De ruim 300 stammen staan daar niet voor hun zelf. Ze staan daar om anderen te helpen die dat hard nodig hebben. Wij zijn meteen alle pijntjes vergeten. Aan de finish pinken we menig traantje weg, vallen elkaar in de armen. Onze gedachten bij degene die ons ontvallen zijn en stiekem alweer vooruitkijkend naar de Roparun in 2018.
Tot slot zoals ieder happy ending feesten de stammen onder het genot van Everzwijn en bier. En natuurlijk klinkt de kreet – BROEVA HARO. Eens een Roparunner, altijd een Roparunner