Roparun 2018 route Parijs vanuit het bivak team: De donderdag bestaat uit het compleet maken van het wagenpark dat zich in de loop van de dag verzameld in IJsselstein en bestaat uit de Zizo Camper, 2 teambusjes van Autohopper en een bivakbus van Autohopper. Dit complete wagenpark rijdt stipt 18:00 uur naar Vlaardingen waar al een hoop enthousiaste teamleden staan te popelen om in te pakken.

Dit verloopt vlotjes omdat iedereen na 2 jaar redelijk weet hoe dit in zijn werk gaat. Dus na het inpakken is het afsluiten en naar huis om nog even een avondje bankzaken te doen voor de tv.

De vrijdagochtend hebben we al stralend weer en iedereen is op tijd in Vlaardingen bij Hooymeijer om de afscheidsceremonie en teamfoto af te ronden. Om 10:00 uur ( de afgesproken tijd ) rijdt het hele konvooi netjes achter elkaar aan richting Zeeland om de Westerschelde tunnel te pakken en hiermee files te vermijden rond Antwerpen. Dit plannetje verloopt uitstekend en na een lekkere lunchstop ter hoogte van Brussel komt het hele team relaxed aan bij het hotel in Parijs.

Na het inchecken, de stroom van een kamer aftappen voor de camper, en het pakken van de tassen gaat iedereen even naar de kamers om de spullen op te bergen. Plan komt om even wat te gaan drinken op een terras, maar dat stuit op dichte terrassen en dus wordt de plaatselijke supermarkt beroofd van chips en drinken en word het parkeerterrein van het hotel onze eerste bivakplaats. Waar eenieder heerlijk in het zonnetje zit of een balletje trapt.

Om 19:30 uur arriveren we bij het restaurant op steenworp afstand om even lekker te eten. Hier blijkt dat de menu kaart voor een aantal een kleine taalbarrière op richt maar na de vertaling wordt het eten opgenomen door de teamcaptain om het voor iedereen sneller te maken. Uiteraard kan dat niet helemaal goed gaan en er komt 1 voorgerecht anders dan besteld en later missen we 1 hoofdgerecht. Ruud is jarig dus word er even luidkeels gezongen wat niet geheel goed valt bij het aanwezige personeel en zij laten dat ook even merken.

Na het dessert wordt het tijd om lekker te gaan slapen, dus iedereen gaat richting zijn eigen bedje. Een aantal van onze hanggroep ouderen blijft nog even wat drinken op het parkeerbivak maar vertrekt vlak daarna ook naar bed.

De zaterdagochtend is iedereen goed gezind opgestaan en klaar voor een eenvoudig ontbijt van zuurdesembrood, yoghurt en slechte koffie…. Behalve Nicole, zij heeft toch iets verkeerds gegeten en heeft de hele nacht liggen spugen. Zij krijgt thee en droog brood met ORS en Paracetamol als ontbijt in de hoop op te knappen. Na het ontbijt maakt iedereen zich gereed voor vertrek en wanneer ook Nicole bij elkaar geraapt is en in de bivakbus is getild vertrekken we via de benzinepomp richting startterrein.

Het startterrein is voor vele nieuw gezien dit jaar onze eerste keer Parijs was, Het terrein is enorm en we worden onder motor begeleiding naar ons plekje gebracht. Het is na aankomst prachtig om te zien hoe iedereen direct in zijn/haar rol valt en het gaat gelijk op een goed geolied team lijken. De busjes worden ingericht, de fietsen gemonteerd, lopers gemasseerd en de innerlijke mens wordt gevoerd. Nicole ligt intussen in de camper te rillen en er word besloten een dokter van de roparun te laten komen. Deze bevestigd het vermoeden van iets slechts eten maar maakt zich nog niet direct zorgen. Wanneer er na 6 uur geen verbetering zou zijn moesten we wel langs een ziekenhuis. Het team vertrekt inmiddels naar het echte startpleintje voor de teamfoto en om naar de start te kijken hoe andere teams vertrekken. Vlak voor onze start belt de medische staf onze teamcaptain om naar een update van Nicole te vragen. Die blijkt nog geen verbetering mee te maken en onze zorgen gaan nu wel groeien. Besloten wordt om direct na de start een apotheek te zoeken om misselijkheid remmers te zoeken en het zo te overleven tot aan het eerste bivak. Ondertussen wordt de wissel gemaakt tussen Guy en Gerco omdat het niet prettig is als partner van de zieke om de etappe te gaan lopen en Gerco als reserveloper gelukkig zijn spullen bij zich heeft. Na een uur rondrijden van apotheek naar apotheek die allemaal dicht zijn wordt besloten om geen risico meer te nemen en zoekt de camper een ziekenhuis op. Hier wordt Nicole gezien door een arts en terwijl het bivakteam buiten dubbel geparkeerd wacht op nieuws. Besloten wordt omdat Nicole aan het infuus moet, om Guy bij haar te laten met eten, drinken en voldoende cash. Waarna de rest van het team doorrijdt naar het eerste bivak 100 km verderop.

Het bereik van de telefoon wordt steeds slechter en wanneer we het eerste bivak hebben staan is er geen of slecht bereik over. Toch weet Guy ons op de hoogte te houden en laat weten dat we ze weer op kunnen halen bijna 8 uur na vertrek. Zodra team A arriveert worden de fietsen van de bus gelicht en gaan Richard en Bram op pad terug om onze gestrande leden te repatriëren. Het overige bivakteam vangt ondertussen hun taken op en zorgt voor team A. Wanneer na 2,5 uur Richard en Bram terug zijn met Nicole en Guy worden de fietsen weer opgeladen en kan team A zich opmaken voor de teamwissel aan het bivak.

De wissel verloopt vlotjes en team B mag gaan rusten na flink wat bijpraten over het gebeurde. Gerco en Guy wisselen weer van positie en alles is weer zoals het zou moeten zijn. Nicole heeft als nieuwe taak gekregen: Rusten, bananen en yoghurt eten, een luisterend oor zijn en verder niks doen. Deze nieuwe taak voert ze uit en we zien al snel dat Nicole heeeeeeeel langzaamaan iets hersteld.

Nu kan het Bivakteam ook iets geruster zijn/haar taak uitvoeren. Na vertrek van team B pakken we alles weer in en vertrekken voor een nachtelijke rit naar ons volgende bivak wederom 100 km verderop. Via google earth uitgezocht maar blijkt een mooie plek op een soort stortplaats / hout versnipper fabriekje. Onderweg is het ondanks de mist mooi om te zien wat er allemaal rondrijdt van de roparun en alle campers en bivakken op de weg.

Wanneer het duister van de nacht plaats maakt voor lichte lucht en later volop zon blijkt dit terrein naast onze potpourri plaats nog vele magische plaatsen te bevatten waar eenieder zijn natuurlijke ik even kan loslaten en in de vrije natuur zijn / haar behoefte de vrije loop laat. Ook hier gaan alle taken vlotjes en volgen de teamwissels voor de deur zich keurig af. Wanneer team B weer vertrekt moesten wij nog even langs een apotheek om de medicijnlijst van Nicole op te halen, en dus bij voorbaat vast vermeld dat team A op een lege bivakplek aan zou kunnen komen. Tijdens het vertalen van deze medicijnen bleek dat met de bestanddelen van paracetamol, rennie en ors hetzelfde resultaat geboekt kon worden, en werd besloten om heerlijk over de route naar het volgende bivak te kachelen. Heerlijk hebben we genoten van prachtig weer, teams en stoplichten.

Dit Bivak lag bij een voetbalveldje waar bij aankomst 2 campers stonden, maar dat nog niks omdat er volgens het team aldaar nog 3 complete teams daarheen zouden komen. Het was inmiddels 33 graden toen er even paniek ontstond in busje B omdat er niet genoeg zouten en water aan boord waren. Dit werd snel in een bus gegooid om ze tegemoet te rijden. Echter heeft Aron bij een restaurant water en chips gescoord dus crisis door het team zelf opgelost… Daar houden wij van! Een 19 km later vond er weer een wisselplaats voor onze neus en zodoende mocht team B even gaan bakken in de zon.. Hun lijven waren inmiddels dezelfde temperatuur als de gebraden gehaktballen maar iedereen bleef goed gezind. Er vonden massages, eterijen en schoonheidsslaapjes plaats en ergens in het midden verdwenen bepaalde mensen ineens uit het bivak??? Er was een cameraploegje van de roparun gearriveerd voor hun livestream en zij hebben naar hartenlust iedereen die wilde geïnterviewd. Aron werd ook geïnterviewd terwijl hij zo ongeveer Christine haar been eraf masseerde en stemde daarbij mondeling toe om volgend jaar weer mee te gaan met ons. ( Dit is dus ook gelijk een bindend document Aron )

Na dit Bivak vertrokken we tegelijk met team B om met het gehele team door Zele door te lopen, Sommige hebben dit waarschijnlijk al eens meegemaakt of iets soort gelijks, maar voor dit bivak team was dit ook gewoon een genot en waar hoogtepunt om eens mee te maken! Na deze doorkomst reden we weer verder naar ons volgende bivak, ditmaal net voorbij Antwerpen en op het parkeerterrein van een soort bouw / tuincentrum. Team A was hier inmiddels al gearriveerd en dus heeft het bivakteam in recordtijd ( 5 minuten was lang ) alles neergezet en eten voor ze gemaakt. Hier kregen we bezoek van de zoon van Berdie met zijn vriendin wat het zeker even heel goed deed bij de betrokkene. De potpourri was inmiddels verstopt in een showroom tuinhuisje en dus hadden we bijna een echt toilet. Ook hier verliep de teamwissel weer super en zo konden we weer aan de slag met team B.

Nadat team B uitgezwaaid was hebben we zelf de laatste spullen in de bus gegooid en via de milieuplaats van de roparun, waar de potpourri op mysterieuze is verdwenen doorgereden naar ons laatste bivak in Klaaswaal. Hier stond mevrouw Tuk ons al lachend op te wachten en wees ons naar de locatie welke wij mochten gebruiken. Hier konden we koffie en thee pakken en eventueel een echt toilet gebruiken…. Pieter jan heeft aan het einde twee rollen toiletpapier teruggegeven, en dat staat hem netjes “topper” Team A kwam hier als eerste weer aan en hier bleek de accu van René toch echt helemaal leeg. Spijtig genoeg kon hij dus zelf niet door tot aan de finish. Hierdoor kon er wel een extra fietser en dus mocht Miriam mee naar de finish. Toen team B langs kwam even gauw de laatste fietsstickers plakken en door naar de finish.

Wij pakten ook in en hadden besloten om de camper en bivakbus vast in Vlaardingen te plaatsen en daarvandaan met de twee teambusjes naar Vijfsluizen te reizen. Aldaar we de metro namen naar het finish terrein. Bij aankomst bleek onze teamcaptain de medaille bon vergeten te zijn…. Samen met Tamara langs de medaille kraam en gelukkig was dit geen probleem. Op de terugweg bij Bianca van Schie even gevraagd of we naar de tijdfinish mochten lopen. Dat is een openbare weg dus waarom niet, zei ze lachend. Ruud was helemaal niet lekker en bleef met Lydia en P-J bij het teamvak terwijl de rest doorliep naar de tijdfinish. Het duurde niet lang voordat ons team aankwam en Harro probeerde door te lopen naar Vlaardingen, hij werd uiteindelijk tot stoppen gemaand en zo konden we compleet aan de tocht over de finish gaan beginnen. Her en der vloeide wat tranen maar dat hoort er toch gewoon bij. Iedereen is tróts.

Helaas gaat Marco het niet halen en gevraagd wordt of hij naar Vlaardingen kan komen, Dit doet hij om de medailles te overhandigen. Helaas moet het crisisteam nog even uitrukken om Guy op te halen, Hij was terug gaan fietsen maar werd onderweg niet goed. Lotte bleef bij hem om hem in de gaten te houden. Na een kleine 40 minuten waren we weer terug in Vlaardingen, waar Marco nog steeds was om ook de laatste teamleden de medaille om te hangen. Dat wil toch wel wat zeggen over een sponsor die zo betrokken is.

Dinsdag nog even opruimen en schoonmaken wat vlot gaat door de taakverdeling die onder de ruitenwisser van de bus zit. Alle voertuigen worden teruggebracht en roparun 2018 is ten einde… !!!Maar het nagenieten gaat nu pas beginnen!!!

Het Bivakteam bestond dit jaar uit:

• Bram welke ten alle tijden tot de beschikking van de captain stond als deze reed, en anders was te vinden bij het opbouwen, broodjes smeren en kisten vullen.
• Berdie welke zoals altijd weer een kei was in het verzorgen van onze innerlijke mens en koffiezetten.
• Nicole die volgende jaar op herkansing gaat
• Lydia altijd goedlachs en klaarstaand voor welke massage dan ook, en daarnaast vol in het bivak helpen.
• Janneke haar taken werden iets anders door het uitvallen van Nicole, maar door de ervaring van 2016 was dat geen probleem en samen met Berdie de sterren van de camper.
• Gerco, niet stuk te krijgen en je kunt geen hand of span dienst bedenken of hij heeft het deze editie gedaan… ( ook de potpourri verslepen )
• Pieter-Jan wie gewoon echt in het diepe is gedonderd zonder zwembandjes, maar voor jouw ook diep respect want je hebt het echt super gedaan. Waar je nodig was daar was je gewoon.
• Richard wederom teamcaptain van dit zooitje ongeregeld.

 

En wat zal ik er verder van zeggen, Ik ben gewoon ontzettend trots op dit team, waar we voor staan en hoe we met elkaar omgaan. Het voelt als familie en dat zal zo blijven.

!!!! VOLGEND JAAR WEER !!!!