Van team A-chterlopen naar team B-ter, “de cirkel is rond”, om met van Gaal te spreken.
Hoezo rond? Team A-chterlopen heeft er alles aangedaan om het team B-ter zo lastig mogelijk te maken. Te beginnen met het vergiftigen van de teamkok Nicole. Op haar eigen-aardige wijze wilde ze zicht het hele weekend inzetten voor Team B-ter. Op slinkse wijze heeft een niet nader te noemen RvdM het eten van Nicole dusdanig bewerkt dat zelfs Skripal er ziek van zou zijn geworden.
Deze snode opzet slaagde, Nicole viel uit, eigenlijk bleef er niets meer in, en team B-ter zat met de handen in het weinige haar. RvdM had het nog heimelijker gepland. Nicole moest aan de drip in het l’Hopital. Precies getimed tijdens de start van Team A-achterlopen. Le Docteur sprak daar de zalvende woorden: `drinkt U?’ -Nee. ‘Rookt U?’ -Nee. ’Wat een saai leven’ – we proberen gezond te leven ‘We gaan toch allemaal dood’, zegt ie…..
Én de 5-sterren kok out-of-keuken én hun sterloper die niet bij haar weg te slaan was., hoe moet dat nu verder? Team A-chterlopen had echter niet gerekend op GerJoker. Meegesmokkeld als CEO-bivak, en tot de tanden gewapend met zijn loop patta’s, vermomd als brandblusser van Ajax. GerJoker zette een tandje bij en ook Team B-ter kon compleet vertrekken. Eerlijk is eerlijk: hij nam de sterspeler apart en vond het echt echt verschrikkelijk. Hier has RvdM niets meer op te zeggen, stilte was zijn deel.
Ondertussen deed de drip zijn wonderen en Nicole mocht drie dagen niets, maar dan ook niets doen. ‘Da ken ze nie’. Birdy heeft ‘r vast moeten binden op bed om maar stil te ‘legguh’. De sterloper, emotioneel minder een wrak dan tijdens de start, sloot ’s nachts weer aan. Huppelend als een jonge hinde en weer een grote muil man. Het ego weer uitgedeukt.
De tweede run ging fluitend, de derde run begonnen de pijntjes. Kuitje hier, knietje daar, gebroken polsbandje zus, hoofdpijntje zo. Als snel klonk de naam team B-agger door de bus. Aaron monterde ons op met de strelende woorden: “Iedere kilometer komen jullie terug met minder pijn.” Hmmmm. Dick bleef even relaxt rijden als altijd, zelfs twee kilometer met een bidon op ’t dak.
Tijdens een run-bike-bussieweg heeft Chris leren burlen. Wat moet je anders als je run-bike-run 3K is en na 6K nog geen bus te bekennen? En ’t is 05:00 in de ochtend? En je knie doet pijn en tis nog zover? Een ander mooi moment, de laatste 50 meter van die vreselijke tunnel, Ben heeft hem helemaal alleen gelopen, petje petje af. Een dame van een ander team zat er doorheen, kon niet meer trappen. Sterloper fietst langs en zegt je moet heel hard F@@@@@@@@@@@@@CK roepen, luister: F@@@@@@@@@@CCCCCK! En dan ben je boven!
Tien minuten later komen we ze voorbij – zegt ze: ik vloek anders nooit, maar dat was lekker joh 🙂
De sterloper liep er inmiddels niet meer zo frisjes bij. Fiets af, drie meter lopen als een oude, gescheurde trekpop. De kuitjes van pling-ploing-ploink. Zo die hep ff een tikkie gehad. Maria, de wegkapitein, liet hem al wisselen na 150 mtr. -Ik ben net wam hoor, ’t gaat wel. ’T Gaat wel. -Jah hoor, ga maar fietsen 🙂 Vergeet ik bijna Otto. We hebben een nieuw woordje in de Dikke van Dale – ‘de Ottostop’
Al met al ruim op tijd de finish gehaald en toen heeft RvdM zijn gram gehaald en de bidon met krachtvoer van de sterloper vervangen door dezelfde sjit als bij Nicole. Terug fietsend naar Vlaardingen sloeg het toe, juist de brug op fietsend. De cirkel is rond, zij ziek, jij ziek. Lotte wreef nog extra zout in de diepen wonden van mijn ego met de zalvende woorden: “Da jij, joh, as 020-er nu net genek wot door die brug. De Erasmusbrug. Lekker voor je..” Ik stamelde nog: oh jah joh….
Toch ik, als rasechte Amsterdammert, ben echt vereerd dat ik met zo’n rare groep snuiters op pad mag. Het zijn echt vrienden, die Rotterdammerts. Één missie, één doel: “Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”. Amsterdammert of niet.
Nogmaals: Gerco, toffe peer, echt echt gaaf dat je me er doorheen hebt geholpen. En om met Tjerk te spreken: volgend jaar hebben we weer een verhaal 🙂