Wat kenmerkte voor mij nou Roparun 2019? Die vraag bleef mij achtervolgen na de run. Eigenlijk was er maar één antwoord op deze vraag ….. teamwork.
Natuurlijk red je een Roparun niet zonder teamwork, maar ons team is in het Roparungeweld toch redelijk uniek. Andere teams zijn samengesteld uit collega’s, families, verenigingen et cetera. Ons team bestaat uit mensen uit alle hoeken van Nederland met één binding, de Roparun. Wat zorgt er dan voor dat zo’n verscheidenheid aan karakters een dergelijke prestatie samen kunnen leveren? Stuk voor stuk zijn het geweldige mensen die samen voor dat ene doel zich helemaal uit de naad werken. Deze groep mensen vullen elkaar prima aan en ook de nieuwe teamleden vinden meestal snel hun plek binnen dit team. Tijdens de Roparun zelf kwam dit vooral tot uiting.
Een Leen die altijd een lach op zijn gezicht heeft en op elk moment van de dag je scherp houdt, Ruud die zich niet gek laat maken en ons door de run heeft geloodst. De altijd vrolijke Angelique die het navigeren supersnel onder de knie had en mij bleef motiveren toen ik een keer meer moest lopen dan de bedoeling was. Deze fietsers zorgden naast hun taak er vooral voor dat het uit de bus stappen gewoon leuk werd (ja zelfs met pijnlijke benen). De onverstoorbare Dick, met zijn onafscheidelijk kop koffie, voelde de sfeer goed aan. Met een (schunnige) mop, zorgde hij elke keer weer voor sfeer in de bus. Dat hij de bus een keer liet afslaan (dat heeft hij vaak moeten horen), mocht de pret niet drukken. Lydia onze masseur, tekenverwijderaar en catering op de route, was niet te stoppen. Dat zij tijdens het masseren niet in slaap is gevallen is een wonder. Haar magische handjes lieten onze ledematen weer aanvoelen als nieuw en klaagde nooit over slaap. Marijke onze nieuwste aanwinst op lopers gebied draaide mee alsof ze nooit anders heeft gedaan. Juist zij die zoveel heeft meegemaakt in haar leven, bezorgde team A hét moment van de Roparun (in ieder geval voor mij). Marijke mocht op de ‘Laan der bezinning’ de naam schrijven van een dierbare, die was weggevallen door deze afgrijselijke ziekte. Ze eerde hierbij haar vader, wat ervoor zorgde dat heel het busje in tranen dit alles volgde. Heel even had niemand pijn, heel even was niemand moe, heel even waren er geen andere teams en heel even was Marijke met haar krijtje het middelpunt. ‘Hier doen we het voor’, was wat iedereen dacht zonder het te zeggen ………………….
Tjerk onze diesel, met alle tegenslag in de voorbereiding, volhardend en bleef gestaag de kilometers pakken. Daarnaast niet te beroerd om de teamleden regelmatig van goedbedoelde tips te voorzien. En ja Christine onze goedlachse lieverd, die vele kilometers met mij heeft getraind, liep als een trein. Haar lange benen raakten nauwelijks het asfalt en na elke kilometer mocht ik op haar wachten om af te tikken. Zij heeft mij erdoorheen gesleept als ik even dacht aan alle kilometers die we nog moesten lopen en gaf mij op mijn donder als ik iets te chagrijnig de tent uit kwam. 
Natuurlijk moeten we het basiskamp, waar we altijd kapot en hongerig aankwamen, niet vergeten. Ondanks wat wijzigingen liep alles als een trein. Sylvia en Lucinda liepen als Truus de mier in het rond en voor je het wist had je een bord nasi voor je neus met alles erop en eraan. En dat voor hun eerste Roparun! Renée, verantwoordelijk voor de Dixie, spierbundel en manusje van alles, zorgde zelfs voor een vette glimlach als we net het busje uitkwamen. Janneke en Bram regelden het proviand voor de busjes en zorgden voor een warm en welkom gevoel als we aankwamen. En natuurlijk onze big boss Richard, ijskonijn (van buiten) op momenten van stress, zorgde voor een veilig gevoel. Als Richard aan het roer staat komt alles goed en dat straalt hij ook uit. Pieter-Jan die zichzelf altijd wegcijfert en anderen belangrijk maakt. Zonder zijn connecties en materiaal hadden wij dit allemaal niet kunnen doen. Altijd op de achtergrond maar ó zo belangrijk, als regelneef en fijn persoon. Hij kan zelfs een Dixie laten ruiken naar kauwgomballen.
Tot slot team B, ja we moeten toch met iemand wisselen…. geintje. Dit team heeft de meeste tegenslagen verwerkt, maar hebben alles met elkaar overwonnen. Demi en Sander het dynamische duo op de fiets, Chantal de regisseur (ik ken je niet anders), Peggy de dijenknijper, Gerco de schapenknuffelaar, Ben die fantastisch lopen ken, Jose de stille kracht, Joris de schone slaper en Tamara ‘ik moet plassen Chantal’ vraten elke kilometer op. Deze kanjers zorgden ervoor dat wij onze rust konden pakken en de etappe vol goede moed konden beginnen.
Het is een cliché maar de waarheid. We hebben het echt met ons allen gedaan en dat maakt mij nog trotser dan het volbrengen van een marathon. Lief en leed met elkaar gedeeld, pijn en euforie. Mensen zeggen wel eens de Roparun zelf is een verslaving, je komt er niet meer vanaf. Voor mij is juist mijn Roparunfamilie de reden waarom ik mee blijf doen. Dat warme bad als we weer mogen beginnen, zou ik voor geen goud willen missen…..
Danny Kruize
Loper Roparunteam Hooymeijer (310)